Het is eind november. De lucht boven de Veluwe is grijs, de grond zompig van de regen. Camping De Zwaluw ligt er verlaten bij: schommelstoelen kraken in de wind, een losgeslagen luifel klappert aan een leegstaand chalet. Het seizoen is voorbij, maar ook de laatste hoop lijkt langzaam te vervagen.
Jan/Janneke, beheerder en eigenares. Je beschouwt de camping als je levenswerk. Je bent net terug van een paar weken Spanje. Elk jaar, na de sluiting eind oktober, gun je jezelf een vakantie. Even weg van het terrein, weg van de zorgen. Maar nu je terug bent, hangt de werkelijkheid zwaarder dan ooit in de vochtige lucht. Je voelt de druk van teruglopende bezoekersaantallen, maar hebt ook moeite met verandering. Je weet het: dit is het moment waarop er knopen moeten worden doorgehakt. Doorgaan, vernieuwen of misschien… stoppen.
Daan/Danique, kind van J. Na een paar jaar in de stad – losse banen, goede ideeën, maar weinig houvast – ben je terug op de Veluwe. Anderen noemen het een mislukking, jij noemt het een pauze. Een herstart. De afgelopen weken paste je op de camping terwijl je moeder in Spanje zat. Elke ochtend blad ruimen van de paden en het dak van de kantine. Waterleidingen leeg laten lopen voor de vorst. Toiletgebouwen schrobben. Schimmel weghalen. Het was zwaar werk, maar ergens ook fijn. Rust. Ritme.
Koos/Koosje, vaste gast op Camping De Zwaluw. Al jaren woon je in je oude Fendt-caravan, het hele jaar door. Officieel mag dat niet, maar Janneke kijkt weg – en jij doet alsof de camping van jou is. Je kent elk pad, elk stopcontact en elk scheef hangend bordje. Je mengt je overal in, want De Zwaluw is jouw thuis. Jij was erbij toen het hier nog vol stond met spelende kinderen en de barbecuegeur tot diep in de nacht bleef hangen. Voor jouw gevoel is de camping zonder jou geen camping.
Zoals elk jaar sinds corona komen jullie in deze periode bij elkaar bij de receptie om terug te blikken en vooruit te kijken. Stil zitten is er niet bij, genoeg om op te ruimen.