Het is vrijdagavond, de lege bierflesjes op de geluidsbox trillen mee met de beat van een housenummer dat op volume 34 door de boxen wordt gepompt. Wanneer je door de woonkamer loopt hoor je hierdoor niet het kleverige geluid van de vloerbedekking die vol met bier, kots en andere dubieuze vlekken zit.
Hier en daar staat er met watervaste stift een gore herinnering bij geschreven. Mijn oog valt op het behang van bierdopjes, obscure foto’s en 5 cent munten. De lerenbanken kraken wanneer je er op gaat zitten en de inboedel is samengeraapt zooitje van wat vorige bewoners hebben laten staan en de leprawinkel niet meer wilde hebben.
God wat is de boel hier aan vervanging toe. De wc’s overstromen elke 2 weken, deels door de gebruikte condooms die doorgespoeld worden, deels door de bakken lasagne die liggen te verschimmelen naast de gootsteen. En hoewel mijn moeder steevast klaagt over de troep bij de wasmachine, is dit al 5 jaar mijn huis.
Ook Noah noemt het diens huis, al voordat ik hier woonde. Noah heeft zo’n beetje iedereen de revue zien passeren en rakelt dan ook elke gezamenlijke diner weer herinneringen op van eerdere huisgenoten, de een nog gekker dan de ander.
Ravi, de goorlap, verantwoordelijk voor verschillende vuilniszakken vol maden, woont er pas sinds kort, maar heeft nu al een indrukwekkende reputatie op diens naam staan.
En dan nog Yui, de charmeur van het stel, elke avond wel een ander liefje, maar vanavond niet. Vanavond staat er niet stappen op het programma.
Vanavond moeten we aan de bak. Zoals ik al zei is deze tent flink aan vervanging toe, niet alleen door de smerigheid hoor, nee de boel mag ook wel eens goed onderhouden worden. En dat is dan ook precies wat onze huisbaas van plan is om volgende week te gaan doen. Maar ja, de zak wil niet klussen zolang onze troep er nog staat. En dus dwingt hij ons om de troep hier op te ruimen. Ik geef hem ongelijk en met een goed krat bier komt het wel op orde. Of nou ja, het wordt in elk geval gezellig.
Lou out yo